Εποχική αλλεργία

Η άνοιξη δεν έρχεται για όλους τον Μάρτιο. Μπορεί να έρθει αργότερα, μπορεί να μην

έρθει και καθόλου. Τι είναι καλύτερο; Δεν ξέρω να σου πω. Ίσως αν κάνεις καφέ να το

συζητήσουμε…

Τι έλεγα; Α ναι η άνοιξη. Πόσο ύπουλα μπορεί να έρθει μπροστά σου!! Να σου ζητά την

πληρωμή της για υπηρεσίες που δεν θέλησες. (ειλικρινά, τις θέλησες, μα δεν ξέρεις πώς να

το παραδεχτείς)

Σε κάνει να θυμάσαι ακόμα και όταν θέλεις να ξεχάσεις ( να το χρεώσω στην άνοιξη και

αυτό ή αρχίζει κάπου εδώ η παράνοια;). Τι πας και θυμάσαι όμως… Μια βόλτα σ’ έναν

πεζόδρομο, ένα κουτί καραμέλες ( ή μάλλον δυο) και τα γέλια που έντυναν μουσικά την

real life κομεντί που ζούσες.

Οι πρωταγωνιστές ετοιμάζονται για ζαβολιά. Αγωνιούν και λαχταρούν, προχωρούν με

αβεβαιότητα ως το κομμάτι του πεζοδρόμου που θα τους βγάλει στην κεντρική ομώνυμη

λεωφόρο. Ανταλλάσσουν τις καραμέλες σαν να ήταν το πιο εκλεκτό έδεσμα του κόσμου

(μπορείς να τους πεις ότι δεν ήταν; ) Προσμένουν ο ένας την γνώμη του άλλου. Είναι το

κεράσι καλύτερο από το πορτοκάλι; Γελιούνται-έστω και για λίγο- πως η γνώμη αυτή

μετράει. Πως είναι σημαντικοί ο ένας για τον άλλο. Είναι, προσωρινά, το κέντρο ενός

άπειρα μικρού σύμπαντος που θα εξαϋλωθεί μόλις ξεστομίσουν την απάντηση τους. Ας

είναι….

Η σκηνή αλλάζει και συ κλείνεις την ταινία. Αποφεύγεις τελευταία τους πεζοδρόμους από

Μάρτιο έως Μάιο. Εποχική αλλεργία λες. Γνέφω συγκαταβατικά πως σε καταλαβαίνω. Έχω

και γω την ίδια αλλεργία. Νομίζω λέγεται ανεκπλήρωτος έρωτας…. Ή ίσως πυρετός εκ

χόρτου;

Μέχρι να βρω την απάντηση…. καραμέλα να κεράσω;

Φωτογραφία @foteini_geor