Mανταλάκια

Άπλωσα τα ρούχα μου

Τα κρέμασα με γυάλινα μανταλάκια για να μην σπάσουν

Άπλωσα δίπλα τους όλα μου τα πρόσωπα

Κυρίως τα χαμογελαστά γιατί αυτά φοράω συνήθως

Βλέπεις δεν μπορώ να κλαίω γιατί θα χαλάσει η μάσκαρα

Έτσι μου λένε...

Μαζί με τα πρόσωπα άπλωσα και τις διαθέσεις μου

Αυτές μου κόστισαν πολλά μανταλάκια έτσι ατίθασες που είναι

Και στον ελάχιστο χώρο που έμεινε στην απλώστρα άπλωσα εμένα, και όλα μου τα πιστεύω

Κρεμασμένη στριμωχτά, στην άκρη της απλώστρας, ακόμα βρεγμένη από το πλυντήριο η μόνη

σκέψη που με παρηγορούσε ήταν πως μυρίζω λεβάντα

Πως μυρίζω όμορφα, και πως ίσως το σκουριασμένο σώμα μου δεν αντέξει τη λεβάντα και

πέσει, σπάζοντας αυτά τα γυάλινα μανταλάκια, και προσγειωθεί σε μία πραγματικότητα όπου

δεν χρειάζεται να πλένονται όλα στους 40

Όπου τα μανταλάκια είναι ξύλινα

Όπου η απλώστρα χορδές από βιολί

Και όπου το σώμα μου δεν θα είναι συμπιεσμένο στη γωνίτσα αλλά θα πιάνει μια ολόκληρη

χορδή

Μία πραγματικότητα που ίσως με απλώνεις εσύ