«Περί ποίησης ο λόγος» - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, 21 Μαρτίου

Από χτες είχα στον νου μου πως σήμερα η μέρα θα ναι αφιερωμένη στην ποίηση. Στην «άχρηστη τέχνη» που αποτέλεσε ασφαλές λιμάνι για κάθε ψυχή που κάποτε ένιωσε την αβάσταχτη ανθρώπινη φύση της.

Στο μεταίχμιο χειμώνα και άνοιξης, η μέρα αυτή θεωρήθηκε η πλέον κατάλληλη για να γιορτάζει το νόθο παιδί της χαράς και του πένθους ( κι ας διεκδικεί κομμάτι στην γονεϊκότητα και ο έρωτας). Η φύση ξαναγεννιέται μετά από μήνες αδράνειας. Ο ποιητής ξαναγεννιέται μέσα από την δημιουργία του. Με κάθε στίχο, με κάθε στροφή, με κάθε σταγόνα μελάνι που θα λερώσει το χαρτί του.

Άνοιξη του 1998, παλιό ταχυδρομείο της πλατείας Κοτζιά. Ο πρώτος επίσημος εορτασμός είναι γεγονός. Δεν μπορώ παρά να φανταστώ την Καντέντσα της άνοιξης να ακούγεται από κάποιο ράδιο. Από την επόμενη χρονιά, καθιερώνεται και παγκόσμια η μέρα (21 Μαρτίου)

μετά από εισήγηση του Έλληνα πρέσβη στην επιτροπή της UNESCO. Μια φαινομενικά ασήμαντη ιδέα αγκαλιάζει την οικουμένη, την μέρα που οι πάγοι οφείλουν να έχουν λιώσει.

Αρκεί, όμως, μια μέρα για να γιορτάζει η ποίηση; Η να το θέσω αλλιώς: Μέρα που δεν είναι αφιερωμένη στην κάθε ποιητική δημιουργία, σε τι είναι αλήθεια αφιερωμένη; Καθημερινά, οι ποιητές της ζωής μας ( ο στιχουργός του τραγουδιού που έπαιζε το πρωί στο λεωφορείο, ο συντάκτης του μηνύματος που σε έκανε να κοκκινίσεις πριν κατέβεις, το υποσυνείδητο σου που σε ξύπνησε με μια γλυκιά αίσθηση γαλήνης σήμερα που το ξυπνητήρι έπεσε από το τραπεζάκι) διεκδικούν, επάξια θα μου επιτραπεί, να τιμούνται ως ήρωες.

Για κάθε στίχο που διάβασες και θέλησες να τον είχες γράψει εσύ, για κάθε ποίημα που μοιράστηκες στις 3 το πρωί ύστερα από μαραθώνιο ανάγνωσης. Για κάθε επίκληση στην μούσα που δεν ακούστηκε, αλλά κυρίως για κάθε μια που κατέληξε σε μια στοίβα χαρτιά, αποκόμματα της κατάθεσης που μόλις έκανες ( η τράπεζα γι απόψε δεχόταν και ψυχές). Για κάθε ιδέα που βρήκε το σπίτι της και για κάθε σκέψη που έβαλε φωτιές σε ήρεμα βράδια. Για όλα αυτά και γι ακόμα περισσότερα, μοιράσου σήμερα μια στάλα ποίησης.

Μην με ρωτάς τι είναι ποίηση. Είναι ό,τι δεν μπορείς να εξηγήσεις με την λογική, αλλά το καταλαβαίνεις άψογα με τις αισθήσεις σου. Έχεις πιθανόν πέντε από αυτές. Διάλεξε μια και εξήγησε γιατί έχει νόημα να ξυπνήσεις ξανά αύριο το πρωί, να ονειρευτείς απόψε το βράδυ και να ερωτευτείς με τα κομμάτια της καρδιάς που σου απομένουν.

Και κάτι τελευταίο… η δόξα και η αθανασία έχει χαριστεί σε μια χούφτα τεχνιτών του λόγου. Ποιος δεν ξέρει τον Σεφέρη, τον Καβάφη, τον Ελύτη, την Δημουλά, την Πολυδούρη, την Γώγου; Για σήμερα και μόνο, θα μου συγχωρέσεις να μνημονεύσω όσους έγραψαν και ξεχάστηκαν, που δεν διαβάστηκαν παρά μόνο από τα δικά τους μάτια ,«τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε» όπως υπέροχα αποδίδει ο Καρυωτάκης. Γιατί στην τελική, όλοι ποιητές της καθημερινότητας καταλήγουμε, είτε την πρώτη μέρα της άνοιξης είτε την τελευταία μέρα της ζωής μας. Χρόνια καλά (χρόνια πολλά η τέχνη δεν χρειάζεται) , λοιπόν, «στους ποιητές άδοξοι που 'ναι».

Φωτογραφία @kaatga_