Το Αγόρι και η Δεσποινίδα με τα Τρία Χρώματα

Ας σε εισάγω σε ένα πλαίσιο, προτού ξεκινήσω να δακτυλογραφώ το τι εκτυλίχτηκε. Ο Απρίλης μπήκε πλήρως πούστικα, με ψέματα, και η πρώτη μέρα του με βρήκε κρυμμένο κάτω από το πάπλωμα. Συγκεκριμένα προσπαθούσα να τελειοποιήσω την γνωστή στάση (όχι της yoga, μα των χτυπημένων από τη ζωή) «burrito». Αφού κατάφερα με σθένος και αποφασιστικότητα μεγαλύτερη και από αυτή της Ρούλας Βροχοπούλου που προσπαθούσε να ξεπεράσει επιτέλους τον Φραν, σηκώθηκα από το κρεβάτι, έφερα τις κουρτίνες σε σημείο να φιλιούνται η μία με την άλλη και κάθισα στο γραφείο. Γρήγορη playlist με πορτογαλική μουσική και άναμμα 2 κεριών. Ένα μπλε και ένα κίτρινο. Αλήθεια, πότε θα κλείσω τα εισιτήρια για Οδησσό; Χυμός ανανάς σε ένα ποτήρι κρασιού γιατί duh! και υπενθύμιση από το κινητό. Ξέρεις, εκείνος ο ήχος ο ενοχλητικός. Που σε αγχώνει γιατί σε κάνει να νιώθεις ενήλικας. Κακό, μα hey, life didn’t come with instructions. 17.01 και εμφανίστηκε στην οθόνη ένα «Πάρε τον κώλο σου και κλείσε για The Boy». Όντας λοιπόν λιτός, μα και συνάμα ρομαντικός με τα μηνύματα που αφήνω στον εαυτό μου, έτσι και έπραξα. Fast forward και προσγειωνόμαστε στις 5 του Απρίλη. Μία Θεσσαλονίκη άκρως φθινοπωρινή, και μία ντουλάπα ανοιχτή με εμένα να κοιτώ σαν την Ελένη Καστάνη στο Τι Ψυχή Θα Παραδόσεις Μωρή αναφωνώντας κάθε τρεις και λίγο «Έεεεεελα δεν το πιστεύω!», λες και έχω 2 ρούχα ξέρω ‘γω, μη μπορώντας να αποφασίσω τι θα βάλω. Πιο τραγικός και από την σκηνική παρουσία του Ρακιτζή με το S.A.G.A.P.O.! Αποφασίζω να προβάλλω τον ψυχισμό μου και να βάλω δερμάτινο μαύρο παντελόνι, μαύρο t-shirt και μαύρο σακάκι με λεπτή λευκή ρίγα ιταλική. Ναι, μαύρα και τα υποδήματα, όπως και οι κάλτσες. 5 δαχτυλίδια στο σύνολο και βουρ για αστικό λέγοντας επανειλημμένα από μέσα μου «Καλά Ελένη, τέλειος Βαλάντης!». Σφαιράτος και με άρωμα γαλλικό (φόρος τιμής στον Jean Paul, όχι τον Gaultier, μα τον άλλον, της ταινίας) καταφθάνω έξω από το μαγαζί, με συνοδεία παρέας. 3 ζευγάρια αρβύλες, ένα ζευγάρι 90s τακούνια και άλλο ένα ζευγάρι λιτών υποδημάτων. Μην σας ξεγελά, πάνω από τα τελευταία έπαιζε κόκκινη Gant μπλούζα. ΓΙΑΤΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ; (διάβασε το με φωνή Λαίδης). Από τις 21.20 εμείς εκεί, μιας και η έναρξη υποτίθεται πως ήταν στις 21.30. Καλά, πόσο ΜΗ Έλληνες με την νωρίτερη άφιξη μας. Λίγο ντροπή πια.. Επιτέλους ξεκινά ο έλεγχος των εισιτηρίων. Μικρό skip the line γιατί ήθελα να τραγουδήσω το «Με γάτας σώμα» και επική σφραγίδα με παπάκι στο χέρι ως αντάλλαγμα για το εισιτήριο. Ο ζωολόγος βγήκε από μέσα μου και άνοιξα διάπλατα το στόμα μου από τον ενθουσιασμό με το αποτυπωμένο μελάνι στο δέρμα μου, σαν μία άλλη Janice κάαααθε φορά που έβλεπε τον Chandler. Κατέβασμα σκαλοπατακίων (παιδιά το λέδερ ζορίζει, just saying) και άξαφνα εμφανίζεται έναν υπόγειο με ένα μικρό stand για μπύρες (μη ρωτήσεις, ήταν σε πλαστικό ποτήρι η βαρελίσια) και μία σκηνή τόση όση για 3 άτομα. Shameless χώσιμο στη δεύτερη σειρά και ω, αρχίζει! Ένα αρμόνιο, μία ηλεκτρική κιθάρα και κάτι άλλα ακαταλαβίστικα. Ανεβαίνει στη σκηνή η Δεσποινίς Τρίχρωμη ντυμένη με λιλά All Stars, μαύρη παντελόνα μέχρι τον αστράγαλο και μία μπλε σκούρη μπλούζα, λες και την σχεδίασε Ιάπωνας σχεδιαστής με εξειδίκευση στα origami. Τα δάχτυλα της χορεύουν στο αρμόνιο και τραγουδά σαν να την ακούς στον δίσκο. Εάν είχε αύρα κάποιου χρώματος, σίγουρα θα ήταν μανταρινί, και εάν και δεν ξέρω τι επαγγέλλεται θα στοιχημάτιζα στο ότι είναι νηπιαγωγός, μιας και τραγουδούσε/μιλούσε τόσο αρμονικά που θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να απολύει κόσμο. Ξέρετε, κανένα drama κλπ. Απλά θα στο έκανε τραγούδι και θα χαιρόσουν που απολύθηκες. Έβγαζε μία πραότητα, λες και ήταν παρανυφάκι που πετούσε ροδοπέταλα. Στα live της είναι πολύ διαφορετική από το να την ακούς σε δίσκο. Περίμενα κάτι flat, μα χαίρομαι που με διέψευσε κατά κόρον χτίζοντας ένα πρόγραμμα συγκρίσιμο με τα επίπεδα μίας νυφικής τούρτας. (θέλω να πω ότι ουάου άλλαξα γνώμη, μαις και θεώρησα πολυεπίπεδη την εμφάνιση της, ακόμα και αν απλά είχε ένα αρμόνιο μονάχα!). Fun fact ότι στα φωνητικά ήταν η καροτομαλλούσα Nalyssa Green, την οποία ακόμη να την δω live! Πάλι καλά που το θυμήθηκα.. Μετά από ένα χρονικό διάστημα της μιάμιση ώρας, δίνει σκυτάλη στον The Boy. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σου μιλήσω για την έννοια του one man show. I WAS SHOOKETH (insert Christine Sydelko gif). Πιάνο, ήχοι με τα δάχτυλα στο μικρόφωνο και ντραμς με το πόδι. Μαυροντυμμένος, όπως πρέπει να είναι κάποιος για να ακούσει τη μουσική του, και χωρίς πολλές φανφάρες. Γυαλιά μυωπίας ολοστρόγγυλα, σαν το 0 του πιο χάλια μαθητή. Πεπεισμένος πως σίιιιιιιγουρα περνούσε τη φωνή του από κάποια ρύθμιση του autotune και ίσως κάποιο looper παθαίνω την πλάκα της ζωής μου όταν συνειδητοποιώ ότι και λάηβ έτσι ακούγεται. He was here to make it clear, και ένιωσα τόσο χαλβάς που ξεκίνησα με προκατάληψη προς το πρόσωπο του, που ήθελα να αρχίσω να λέω ΠΑΡΤΑ ΠΑΡΤΑ στον εαυτό μου σαν μία άλλη Ελένεθ Βλαχάκοου. Επικό κωλοχτύπημα για 2μιση ώρες και ταύτιση με κάποια τραγούδια πιο βαθειά και από την Τάφρο των Μαριανών. Πως μπορεί να κάνει πρόστυχες λέξεις να ακούγονται τόσο οκ δίχως ευτέλεια; Καταλαβαίνεις ότι περνάς καλά όταν πονάει το σώμα σου από την ορθοστασία αλλά δεν θέλεις να φύγεις. 2.10 και τέλος. Για να πω την αμαρτία μου μη έχοντας άλλη δύναμη, και νιώθοντας πιο fuego μέσα στο λέδερ από ότι ποτέ, τα παράτησα και στο προτελευταίο τραγούδι βγήκα έξω. Μικρό gathering της παρέας μου και σχολιασμός του live σαν άλλοι ψευτοκριτικοί μουσικής και off για χοτ ντογκ. Ξέρεις, είναι τόσο cool να σε βλέπει κάποιος να σιγοτραγουδάς το άσμα του και να τον έχεις στα 2 μέτρα μακριά σου. Εάν με ρωτήσεις θα σου έλεγα πως ναι θα ξαναέδινα 8 ευρώ για να τους δω, ναι με έκαναν να ξεθάψω το θαμμένο ρομάντζο μου και ναι τα All Stars νομίζω πως τους πήγαιναν. Εις υγείαν της ταύτισης! Άντε πάμε τώρα για καμία τεκίλα να σβήσουμε το μέσα μας γιατί αναζωπύρωσε με τη συναυλία.. *«Τώρα μου μιλάει, τώρα μου γελάει» ακούγεται από ένα παρακμιακό παραδίπλα. Π Α Μ Ε!*

ΥΓ. Συναυλία σε κλειστό χώρο με λέδερ it’s a huge NO kids! (yeah yeah fire)