Cinema Paradiso[Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης]

Όλα ξεκίνησαν με την αέναη γκρίνια μου ως απόρροια του γεγονότος ότι

φέτος το καλοκαίρι δεν παρακολούθησα αρκετές ταινίες σε θερινό σινεμά. Για

την ακρίβεια, η μόνη ταινία που είδα ήταν στις 22 Αυγούστου. Μία γαλλική

κωμωδία κάτω από τον Πύργο του ΟΤΕ, που με έκανε να ξαναβάλω στο

bucket list μου το Παρίσι, ακόμα και αν είμαι εγώ το μόνο soul mate του

εαυτού μου! Τα standards μου είθισται να είναι ψηλά, γεγονός που με κάνει να

πέφτω από τα σύννεφα πιο γρήγορα και από το πιο βαρύ αντικείμενο του

γαλαξία. Αυτή τη φορά όλα έγιναν όπως πρέπει.

Πλοηγούμαι στο διαδίκτυο και συγκεκριμένα στη σελίδα του Φεστιβάλ

Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όταν πέφτω virtually σε μία εκδήλωση, η

οποία πρόκειται για την προβολή της ταινίας «Cinema Paradiso». Ανέκαθεν

ήταν στο watch list μου, μα δεν είχα νιώσει έως τώρα τα σωστά vibes για να

την δω. Βλέπεις, είμαι κομματάκι ιδιόμορφος, και επιθυμώ η κάθε

παρακολούθηση ταινίας να συνοδεύεται και από ανάλογο outfit. Μου αρέσει

να βλέπω Σουηδικό κινηματογράφο με βελούδινα ζιβάγκο, Ισπανικό με total

μπεζ ντύσιμο, Γερμανικό με μαύρα καπέλα κ.ο.κ. Ο Ιταλικός κινηματογράφος

συνήθως με αγχώνει. Τουτέστιν, δεν έχω βρει ακόμα το on point look για να

νιώθω ότι απολαμβάνω πιο πολύ την ταινία. Φυσικά είναι πρόβλημα μου, και

φυσικά δεν σου ζητάω να το αφουγκραστείς.

Έχοντας λοιπόν νιώσει έτοιμος, και όντας 3 ώρες μπροστά από την

εκδήλωση ανοίγω την βαλίτσα μου για να τηλεμεταφερθώ στo 1988, όπου και

είναι η ημερομηνία της ταινίας. Το κόλλημα μου με τις ταινίες και το σωστό

ντύσιμο έγκειται στο ότι η πιτζάμα μου είναι πολύ φτωχή για να σηκώσει

διαλόγους και ματιές από ταινίες που το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να

κλαις σαν τη Ματίνα Μανταρινάκη. Ένα ζευγάρι Καταλανικές εσπαντρίγιες

(σόρρυ αυτές είχα, ντάξει;), μία βερμούδα μπλε και ένα πουκάμισο που

φωνάζει πεπονέμπορας στη Σικελία στα 80s, με κάνουν πιο κουλ και έτοιμο

να ζήσω το Italian fantasy που λείπει από τη ζωή μου.

Ώρα προβολής 21:00, ώρα προσέλευσης 20:30 και μία Μολόχα με ένα μαλλί

που δεν συνεργαζόταν διόλου πλησιάζει στην πλατεία Αριστοτέλους στις

20:21. Τα φωτόνια έκαναν σωστά τη δουλειά τους βοηθώντας με να αντικρίσω

το θέαμα και τα ευχαριστώ θερμά για αυτό! Μία πλατεία με μία οθόνη αρκετά

μεγάλη (ίσως την περίμενα ένα τσικ μεγαλύτερη), 2.000 καρέκλες απλωμένες

στην έκταση της και κόσμο να είναι ετοιμοπόλεμος για να αρχίσει η ταινία.

Προσπαθώ να φέρω τις πάνω και τις κάτω συστοιχίες των δοντιών μου σε

επαφή, μα έχω μείνει ενεός από αυτό που βλέπω από το excitement. Οι δωρεάν εκδηλώσεις σαν και αυτή πρέπει να εκτιμώνται και γενικά τα congrats

μου! Συνειδητοποιώντας ότι έχουν μείνει ελάχιστες θέσεις, βάζω Flash mode

και αστραπιαία βρίσκομαι στην 6 θέση από πίσω με προσανατολισμό προς το

κέντρο, με σκοπό να λάβω όλα τα απαραίτητα ερεθίσματα που θα μου δώσει

η ταινία. Βλέπεις δεν είμαι οικονομικά άνετος για ταξίδια στην Ιταλία

τούτο τον καιρό, μα να είναι καλά το #TIFF που κάνει δωρεάν

κινηματογραφικές πτήσεις!

Μικρή προσφώνηση από την Διευθύντρια του Φεστιβάλ και προβολή ταινίας.

Οι 2 ώρες και 08 λεπτά που κράτησε με είχαν συνέχεια σε εγρήγορση.

Γέλασα, σοκαρίστηκα, έπιανα το χέρι του διπλανού σε κάποιες φάσεις όταν

αγχωνόμουν (πάλι καλά που ήταν φίλος μου και δεν έγινα ντιπ ξεφτίλα σε

άγνωστο), βαριανάσαινα και έθεσα σε υπερωρίες τους δακρυγόνους αδένες

μου. Το κλάμα κορόμηλο, τα νερά να στάζουν και να ψάχνουμε για

σφουγγαρίστρα. Τι και αν δεν έκλαιγε κανείς άλλος στο οπτικό μου πεδίο; Τι

και αν ήμουν ένας μαντράχαλος 1,86; Τι και αν ένιωσα πως πρέπει να βάλω

το πουκάμισο για πλύσιμο μιας και σκουπιζόμουν από τον γιακά; Όλα άξιζαν!

Η προβολή της ταινία σε έθετε σε κατάσταση ασπίδας, ακυρώνοντας κάθε

ξένο ήχο και κάνοντας focus μόνο στο σενάριο και στον λευκό μουσαμά. Όλα

τα άλλα δεν χωρούσαν. Και καθώς έχουν όλα τελειώσει και ο όχλος φεύγει

διάσπαρτα αποφασίζω να κάτσω στην καρέκλα μου με κόκκινα μάτια και να

σκεφτώ το εξής. «Πότε ξανά θα έχω τη δυνατότητα να κλάψω καθισμένος

σε καρέκλα στην Πλατεία Αριστοτέλους;» Είμαι αρκετά τυχερός! Γρήγορη

ανάσα, όρθια στάση, ένα χαμόγελο στο 8ο αεροπλάνο που είδα και βουρ για

βρώμικο. Ίσως να μας έβλεπαν άνθρωποι από τα αεροπλάνα.. Ίσως να ήταν

πτήσεις από Ιταλία.. Ίσως πάλι, απλά να ήταν κάποιος από το Τζιανκάλντο

της Σικελίας μέσα στο κοινό και να έκλαιγες όσο έκλαψα εγώ. Το μόνο

σίγουρο είναι ότι αδημονώ για το τι άλλο θα μου προσφέρει το 60 ο #TIFF!

*περνάει κάγκουρας με το αμάξι και το Bella Ciao να παίζει στη διαπασών σε

dupstep mix..* Αχ, τι να πεις..

φωτογραφία: @foteini_geor