Όνειρο εκ Καλιφόρνιας - 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Disclaimer: Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί προσπάθεια κριτικής ταινίας, μα αποσκοπεί στην υποκειμενική καταγραφή γεγονότων που έζησα. ΔΕΝ θέλω να σκιαγραφηθώ ως ο κακός κριτικός φαγητού από τον Ratatouille.

25 Φλεβάρη, ημέρα Δευτέρα, είμαι σε κατάσταση αμόκ. Βλέπεις, με ενοχλούν όλα τις Δευτέρες, κάτι φυσικά ακραία γραφικό, ίσως περισσότερο και από τις φωτογραφίες το καλοκαίρι στα λευκά οικήματα των Κυκλάδων. Το ΣΚ είναι μία πενταπλή ανάσα μακριά, και μιας και έχω στερέψει από ιδέες για ταινίες, αποφασίζω να πλοηγηθώ στο διαδίκτυο, σταυρώνοντας τα δάχτυλα μου μπας και βρω κάποιο πολιτιστικό δρώμενο να μου δώσει την απαραίτητη δύναμη για να βγάλω την εβδομάδα. Στο σημείο αυτό να αναφέρω πως είμαι καρκίνος, και οποιαδήποτε αέναη κατάσταση γκρίνιας είναι πλήρως δικαιολογημένη. Άξαφνα, θυμάμαι πως στις 1 Μαρτίου ξεκινά το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! *insert fireworks* Ξεχύνομαι σαν ζεστός χαλβάς Φαρσάλων και διπλοτσεκάρω τις ταινίες για να δω τι θα παρακολουθήσω. Μου αρέσει να παρακολουθώ μία ταινία την ημέρα, μιας και είμαι άνθρωπος που επιζητά την ταύτιση μέσα από την φιλμογραφία. Τι να πεις.. Οι οφθαλμοί μου έπεσαν σε μία ταινία τόσο εκνευριστικά κλισέ σαν τίτλο, που απλά έπρεπε να την δω! Το όνομα αυτής, “California Dreaming”. Η υπόθεση φάνταζε οξύμωρη σύμφωνα με τον τίτλο, καθώς πραγματευόταν το εάν εν τέλει υπάρχει το Αμερικάνικο όνειρο στην πόλη της California City.

Οι μέρες πέρασαν (διόλου εύκολα, πίστεψε με) και ήρθε η Κυριακή όπου από το πρωί ηχούσαν στο κεφάλι μου καμπάνες χαρμόσυνες, σαν εκείνες από την Εσμεράλντα. Σαν βγήκα λοιπόν στον πηγαιμό για την αγορά εισιτηρίου, ήξερα πως η μέρα θα είναι ενδιαφέρουσα. Κατευθύνθηκα στον πλατεία Αριστοτέλους και συγκεκριμένα στο BOX. Ένα όμορφο κουτί (εξ ου και το όνομα εις τα αγγλικά) όπου οι εθελόντριες ήταν σούπερ ευγενικές και εξυπηρετικές μαζί μου. Σκάναραν το barcode του εισιτηρίου που αγόρασα ηλεκτρονικά και μου εκτύπωσαν το φυσικό εισιτήριο. Στη γραμμή ετούτη, θα ήθελα να αποσαφηνίσω, πως με την αγορά του εισιτηρίου διαδικτυακά, κάνεις απλά την κράτηση και έπειτα πρέπει να μεταβείς σε κάποιο σημείο πώλησης για να παραλάβεις το χάρτινο και actual εισιτήριο σου. Αφού λοιπόν ευχαρίστησα τις δεσποινίδες με ένα χαμόγελο μεγαλύτερο και από αυτό όταν βλέπω τον εαυτό μου να πετυχαίνει το χοιρινό με ανανά, ρύθμισα τα πόδια μου με κατεύθυνση προς τις αποθήκες του λιμανιού. Η αλήθεια να λέγεται.. Δεν χανόσουν με τίποτα! Πλήθος αφισών, καθώς και stickers παρεμβάλλονταν στο δρόμο μου, καθοδηγώντας με στον χώρο του φεστιβάλ. Εφέτος, ένα neon κίτρινο (ή λαχανί, ανάλογα με το πόσα χρώματα έχουμε γνωρίσει στη ζωή μας) σεντόνι είχε τη τιμητική του στις αφίσες, καλύπτοντας μικρά σοκολατένια πλάσματα (ναι, σε σκυλί χρώματος μαύρου αναφέρομαι), εραστές, μετανάστες, καθώς και τηλεφωνικούς θαλάμους. Φτάνοντας, αντίκρισα ένα θέαμα που έκανα smize με τα μάτια, όπως ακριβώς είχε συμβουλέψει η Tyra Banks τα μοντέλα του ANTM. Άνθρωποι όλων των ηλικιακών βαθμίδων, με όμορφες κάλτσες και πολύχρωμα γυαλιά οράσεως παντού. Στήθηκα κατευθείαν στην ουρά για την ταινία, σαν εκείνες τα θείτσες που περιμένουν αντίδωρο πρώτες πρώτες.. Μετά τον ήχο του σκαναρίσματος, ανέβηκα τα σκαλιά και βρέθηκα στην αίθουσα. Όχι κάτι το ιδιαίτερο σαν χώρος, μα legit. Η ταινία άρχισε και εάν έβλεπες σε εκείνη την αίθουσα κάποιον αποχαυνωμένο θα ήμουν εγώ. Στόμα ανοικτό και βλέμμα αχανές, μα συνάμα καρφωμένο στον μουσαμά που προβαλλόταν η κινούμενη εικόνα. Το plot όχι κάτι ιδιόμορφο, μα αρκετά τίμιο. Η ιστορία περιελίσσεται γύρω από ένα άνθρωπο ονόματι Ζαν Πολ. Θα στο έγραφα στα γαλλικά, μα duh, θα έκανα λάθος.. Η ταινία διαδραματίζεται στην California City, μια μικρή κωμόπολη στην πολιτεία της California, όπου είναι χωμένη στην έρημο. Η κάμερα ακολουθεί τον Ζαν Πολ στις κλινικές όπου κάνει εξετάσεις για να δει εάν έχει επανέλθει ο καρκίνος, τον οποίο κατάφερε και νίκησε 3 φορές ήδη, μπαίνει στο σπίτι του και ακούει τις ιστορίες του για το πώς παλιά ήταν ένας πολύ skilled άνθρωπος που ασχολούνται με αμάξια (είχε μάλιστα φτιάξει μαζί με άλλους μία replica του Batmobile για μια μάζωξη του τότε cast). Τον συνοδεύει στις εκδηλώσεις που κάνει η κοινότητα για τα Χριστούγεννα και το Halloween. Fun fact και συνάμα uber cool για εμένα, ένας ανεμιστήρας και ένα ειδικό υγρό για σαπουνάδες που σε συνδυασμό έβγαζαν ψεύτικο χιόνι. Να εκτιμάτε το χωριό σας όταν χιονίζει τον χειμώνα! Ανά τακτά χρονικά διαστήματα το σενάριο κάνει focus σε άλλα άτομα. Ένα από αυτά, ο Βικ, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Περήφανα ομοφυλόφιλος ιδιοκτήτης ενός ταϊλανδέζικου εστιατορίου ονόματι The Golden Bamboo, παρατά τον στρατό και γίνεται εκτός από μαγαζάτορας και drag queen. Σε μία λοιπόν κάργα συντηρητική κοινωνία, αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος, προμοτάροντας την καμπάνια του κάθε βράδυ στο μαγαζί του κάνοντας show in drag. ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ ΡΕ ΣΥ ΒΙΚ! Αρκετά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι μια μερίδα ανθρώπων τον υποστηρίζουν, παρόλο που η κοινωνία είναι ασφυκτικά conservative . Η ιστορία τελειώνει με τον Ζαν Πολ να χάνει το σπίτι του λόγω αδυναμίας πληρωμής και να φεύγει κρυφά από την πόλη μη θέλοντας να αναφέρει τίποτα σε κανέναν. Προ τελευταία σκηνή, ο Ζαν Πολ στο δημαρχιακό αμάξι χαιρετά τον κόσμο με χαμόγελο ενώ εκμυστηρεύεται στην κάμερα ότι του είναι δύσκολο να το κάνει μιας και γνωρίζει ότι πλέον δεν έχει σπίτι.

Έχοντας εν τέλει πάθει αμόκ και σχηματίζοντας ένα μεγάλο neon «ΓΙΑΤΙ;» που αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι μου, έρχεται να με σώσει το Q&A session. Η αμήχανη στιγμή που ρωτάς σε μία κατάμεστη αίθουσα απορίες για την ταινία. Ωσάν ραδιούργος χαρακτήρας της Disney (τύπου Yzma, φορούσα και μωβ κάλτσες) περιμένω να τελειώσει το 5 λεπτο των ερωτήσεων, για να σπεύσω κοντά στον σκηνοθέτη face to face και να τον ρωτήσω μοναχός μου και δίχως ντροπή αυτό που ήθελα. Ευγενικός, με γκρι κροτάφους και έτοιμος να δεχθεί τα πυρά μου με ακούει με προσοχή. Αφού τον ρώτησα γιατί δεν είπε τίποτα ο Ζαν Πολ για το πρόβλημα του εφόσον η κοινότητα αν και συντηρητική ήταν αρκετά supportive, μου είπε πως απλά δεν ήθελε. Εμένα τι με θες εκείνη την ώρα. Κόχλαζα σαν τα θυμωμένα cartoon και ήμουν σε φάση «δεν με βοηθάς έτσι όμως και εγώ ήρθα με καλές προθέσεις».. Τελικά μου αποκάλυψε ότι ο πρωταγωνιστής έμεινε κάποιον καιρό άστεγος, έπειτα πήγε σε έναν φίλο του και πέθανε (μάλλον) από καρκίνο 2 μήνες πριν την προβολή της ταινίας. Μάζεψα το σαγόνι μου και ένα “Thank you for making our souls black on such a beautiful Sunday!” βγήκε απότομα από το στόμα μου. Γέλασε και έσφιξε τα χείλη του κουνώντας παράλληλα ανοδικά τους ώμους του. Ύστερα πήρε τον σύζυγο του και βγήκαν και αυτοί από την αίθουσα. Περπάτησα αρκετά με τα ακουστικά μου στο λιμάνι, για να δω εάν με το πέρας του δίωρου αυτού ταυτίστηκα έστω και λίγο, μιας και τούτος ήταν ο σκοπός μου. Μου ήρθε μήνυμα από την Ryanair για φθηνές πτήσεις σε Μπορντώ και Λυών. Ο Ζαν Πολ είχε γαλλικό όνομα και εγώ δεν έχω καταφέρει να πάω Γαλλία. Δεν ήθελα να σκεφτώ άλλο.. Το πήρα το μήνυμα..

[ Φωτογραφία εξωφύλλου: @ioanna_vrd ]