Άτιτλο

Και το πρωί που ο ήλιος θα ‘χει ανατείλει

κι εγώ θα περπατώ στους γκρίζους δρόμους με το καφέ στο χέρι,

θέλω όταν σε δω να σου χαμογελάσω.

όχι γιατί σε ξέρω

όχι πλέον, ίσως κάποτε,

αλλά γιατί μου θύμισαν κεράσια τα χείλη σου

και θάλασσες τα μάτια σου ,

που τόσο έχω νοσταλγήσει μες τον χειμώνα της μοναξιάς.

Κι όταν πια ο ήχος των βημάτων σου φαντάζει μια θολή ανάμνηση

εγώ ακόμη θα αναπολώ το μειδίαμα στο πρόσωπό σου

ως απόκριση στην καλημέρα

που ποτέ, δεν τόλμησα να πω...