Πόιζον

Καθισμένη σε μία ξύλινη καρέκλα

Σε έβλεπα απέναντι μου

Ένιωθα λες και απολογούμαι

Λες και είχα κάνει κάτι κακό

Κι άρχισες να με βρίζεις

Να μου λες για το πώς ντύνομαι

Να μου πετάς μαχαίρια που στόχευαν τα πόδια μου

Για να μην μπορώ να σηκωθώ

Να μην μπορώ να σε αντιμετωπίσω

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα

Οι λέξεις σου γέμιζαν το στόμα μου

Και δεν μπορούσα να μιλήσω

Τα δάκρυα λάβωσαν τα χέρια μου

Και δεν είχα παρά μόνο να σε κοιτάω

Και να σε ακούω

Και να σε νιώθω να γδέρνεις το σώμα μου

Και να σκάβεις πιο βαθιά για να με καταστρέψεις ολοκληρωτικά

Μέχρι που βρήκες την καρδιά μου

Και την ξερίζωσες και την έβαλες στην τσέπη σου

Κι εγώ ούρλιαζα

Αλλά εσύ δεν με άκουγες

Και συνέχισες

Κι άρχισες να την καυτηριάζεις με τα χέρια σου

Και της ψιθύριζες

Ένας θεός ξέρει τι της έλεγες

Κανείς δεν μπήκε μέσα να σε σταματήσει

Ίσα ίσα ήρθαν κι άλλοι σαν εσένα

Κι έτσι όλοι μαζί αρχίσατε να την κλωτσάτσε

Και να γελάτε

Να γελάτε

Όλοι μαζί μου

Κι εγώ να μην μπορώ να σηκωθώ

Να μην μπορώ να την πάρω πίσω

Γιατί πλέον σου ανήκει

Έτσι όπως έγινε

Στην προσφέρω

Μόνο μην την πετάξεις γιατί δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω

Σε παρακαλώ λύσε με για να μπορώ να στην προσφέρω

Θα την ντύσουμε με τα ρούχα μου

Θα έχει μαύρο περιτύλιγμα

Να μπορείς να τη μεταφέρεις μη σε λερώσει

Μπορείς να πάρεις και τα μάτια μου

Να έχεις κάποιον να σε προσέχει

Μην τα κοιτάς έτσι βουρκωμένα

Άμα τα σκουπίσεις βλέπουν καθαρά

Μόνο σε παρακαλώ

Λύσε μου τα χέρια

Να σε αγκαλιάσω πριν φύγεις…