Κασετόφωνο, τσάι και συμπάθεια

Έχει πάρει να ανοίγει ο καιρός.

Έχει μέρες που συζητάμε για τις φετινές αυλές

(κι ας σκέφτομαι συχνά περασμένες ταράτσες και μπαλκόνια).

Πήγες κι αγόρασες μια κόκκινη κανάτα.

Το πρώτο κρύο τσάι της χρονιάς θα είναι γιασεμί με πορτοκάλι.

Ίσως σε πείσω πως πρέπει να πάρουμε και βάζα για γλυκά.

Το ξέρω πως δεν θα κλείσουν οι πληγές πάνω από τις κατσαρόλες,

μα τουλάχιστον θα ξέρεις πως τις Κυριακές που θα λείπεις θα έχω κάτι να σε θυμάμαι.

Σκούπισα χτες όλα τα φύλλα που πέσαν από την βουκαμβίλια.

Σκέφτηκα πως αν είναι όλα τακτικά θα μπορέσεις να έρθεις.

Ένα ροζέ κρυώνει στο ψυγείο, δίπλα στην κανάτα σου.

Μακάρι να είχα κάτι παραπάνω να σου δώσω.

“ Να βάλω κανένα τραγουδάκι;” ή μάλλον “βάλε κανένα τραγουδάκι”.

Τα μπροστινά καθίσματα δεν θα είναι ποτέ πια ίδια.

Ανοίγεις το κασετόφωνο και διαλέγεις τυχαία.

Ανοίγω το παράθυρο και διαλέγω την διαδρομή.

Σαν να γίνεται για χρόνια. Σαν να μην έχει λήξη.

Σήμερα σκέφτηκα πως σε λίγο τα ψίχουλα στο κάθισμα θα γίνουν άμμος.

Θυμήθηκα πως πρέπει να αφήσω κι άλλο νερό στην πόρτα.

Φαντάστηκα την διαδρομή, αυτή την φορά με ήλιο.

Σαν να έρχεται το καλοκαίρι που μου έταξες.

Πριν έρθει αυτό, πριν φύγεις εσύ θα μιλήσω με τον άνεμο.

Για 2 μέρες θέλω να μου δείξει την συμπάθεια του.

Μίλα εσύ με τον καιρό. Εμένα δεν με πήρε ποτέ στα σοβαρά.

Μα, πριν απ'όλα....διάλεξε μια λίστα. Πάμε εκδρομή!

Κλικ @mairi.vslk