Ο ΧΡΟΝΟΣ

Περίεργο πράγμα ο χρόνος άλλοτε σου δίνει την αίσθηση ότι δεν είναι αρκετός και άλλοτε απλά δε φαίνεται να κυλάει. Ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένος μαζί του και πάντοτε καταλήγει να είναι ένας ακόμα πολέμιος σου• από όποια μεριά και αν τον κοιτάξεις είναι εναντίον σου, στέκεται απέναντι σου, σε κοιτάζει κατάματα και σου γελάει ειρωνικά.

Έχεις περάσει ώρες αμέτρητες κοιτάζοντας ένα ρολόι, ένα ημερολόγιο....περιμένοντας να φτάσει εκείνο το λεπτό, εκείνη η ημερομηνία που τόσο ανυπομονούσες και όταν φτάνει, πριν ακόμα προλάβεις να τη ζήσεις ξεγλιστράει από τα χέρια σου και χάνεται...και ένας ατέρμονος κύκλος ξεκινά.

Πώς χαραμίζεις έτσι το χρόνο σου, τον αφήνεις να περνάει από μπροστά σου, πασχίζεις να μένεις ακίνητος μέσα στη δίνη του; Έχεις αποφασίσει πως θα κομματιάσεις τη ζωή σου σε άχρηστα και σημαντικά μέρη. Σε εκείνα που απαιτείς από το χρόνο πεισματικά να τρέξει μπροστά και να φύγει• και σε άλλα που προσπαθείς μάταια να τον κρατήσεις σφιχτά, να τον τραβήξεις, να μη μπορέσει να προχωρήσει και κοίτα τι κατάφερες...

Πάει η ζωή σου και εσύ ακόμα παίζεις με το χρόνο. Μάλλον ποτέ δε κατάλαβες πόσο πολύτιμος είναι. Δε κατάλαβες πως δεν θα ακολουθήσει το παιχνίδι σου όσο κι αν το θέλεις, πως κυλάει αμετάκλητα και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τον ακολουθήσεις• από το να ζήσεις κάθε λεπτό του...γιατί αυτή είναι η ουσία να είσαι συνεχώς και όχι επιλεκτικά παρόν στην ίδια σου τη ζωή.

Κοίτα τι κατάφερες, έζησες στο κυνηγητό, μήπως και ξεγελάσεις το χρόνο αλλά εκείνος και πάλι σε πρόλαβε -πάντα θα σε προλαβαίνει- και έμεινες να μετράς κενά και στιγμές που έσβησαν πριν καταφέρεις να τις αγγίξεις.