Μέσα Μαζικής Μετάλλαξης (Διάθεσης) aka ΜΜΜ

Το μοτίβο ίδιο και απαράλλακτο.

Σαστισμένος και φορώντας ένα πουκάμισο με φοίνικες αψηφώ τον χειμώνα.

Δεν ξέρω εάν η γκρίνια είναι κακό ή απλά ένα παρεξηγημένο προσόν που θα έπρεπε να

μπαίνει σαν skill στα CV μας.

Κάθομαι και πριν αρχίσω το μοιρολόι, μπαίνει ένας μουσικός του δρόμου παίζοντας το La

Vie En Rose με κλαρινέτο.

Σίγουρα θα ζήλευε ο Καλαμάρης, μα βλέπεις θα πέθαινε εάν έφευγε από τον Βυθό του

Μπικίνι και αποχωριζόταν το αλμυρό νερό.

Η διπλανή μου με ακουμπά και μου ζητά αστραπιαία συγγνώμη.

Κατάντια να σου ζητούν συγγνώμη για ένα άγγιγμα.

Μαυρισμένη και με μία φούτερ με την Αφροδίτη της Μήλου. Το κολάν της ήταν σκισμένο

στη γάμπα, μα εμένα μου μπάλωσε το ζόρι της ημέρας.

Σγουρά μαλλιά σα να ήταν ότι απέμεινε από το πέρασμα του Τυφώνα Κατρίνα και δύο

δαχτυλίδια κίτρινα ίδια.

Την ρωτάω γιατί είναι ίδια με απορία και καθόλου κομψότητα.

«A veces, necesito sol extra»

Σηκώνεται απότομα, χαμογελά κουνώντας τους ώμους της και κατεβαίνει στην στάση.

Στα ακουστικά παίζουν Beirut και απορώ γιατί άραγε ναι είμαι τόσο μπατίρης και να μην

μπορώ να πάω στην πρωτεύουσα του Λιβάνου.

Έφυγε η δεσποινίδα και πήρε και τα δαχτυλίδια της.

Τουλάχιστον μου χάρισε έναν ήλιο για σήμερα που έβρεχε στη Βαρκελώνη..