Τα δειλινά

Κυριακή μεσημέρι, άλλη μια εβδομάδα πέρασε και άφησε το ίχνος της πάνω σου. Τίποτα το ιδιαίτερο, τίποτα το διαφορετικό, νιώθεις ακριβώς ο ίδιος.

‘Εχεις αποφασίσει να περάσεις ένα χαλαρό απόγευμα... να ακούσεις λίγο μουσική, να χαζέψεις στον υπολογιστή σου, τόσο όσο να κρατιέται το μυαλό σου απασχολημένο, τόσο όσο να περάσει λίγο η ώρα. Μηχανικά ρίχνεις κλεφτές ματιές προς το παράθυρο, το σημείο επαφής σου με τον έξω κόσμο• μηχανικά τα μάτια σου επιστρέφουν στην οθόνη και τότε το βλέπεις.... αυτή η ακτίνα φωτός απ’ ‘εξω πάνω στην οθόνη σου πόσο σε δυσκολεύει• πόσο σε εκνευρίζει κι αυτός ο ήλιος που δε λέει να χαθεί, που επιμένει τόσες μέρες, που δε σε αφήνει με τη λάμψη του να χαρείς το γαλάζιο του ουρανού, τυφλώνοντας σε• πόσο θέλεις να κρυφτεί για να μπορέσεις και πάλι να χαρείς τα απαλά και καθησυχαστικά χρώματα που θα φέρει μαζί του το δειλινό.... πόσο τα περιμένεις.

Το μυαλό σου έχει ήδη ξεφύγει, τίποτα δε κατάφερες με τον υπολογιστή σου• η σκέψη σου τρέχει, καθόλου δε τη κοίμησες.... τρέχει εκεί που δεν ήθελες, σε αυτά που λες πως δεν αντέχεις, όχι στον ενοχλητικό ήλιο και τα δειλινά που επιζητάς -αυτά είναι μόνο η αρχή. Τρέχει και κοντοστέκεται εκεί• σε εκείνον, σε αυτή τη κατάσταση, σε εκείνη τη συζήτηση, στην γνωριμία σου με αυτό το διαφορετικό κορίτσι... σε όλα όσα αποφεύγεις.

Γιατί σε αντίθεση με τα πολύτιμα δειλινά σου με τα απαλά τους χρώματα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι ιδανικό, καθησυχαστικό• και έτσι τρέχεις -εσύ ο ίδιος τώρα- για να φύγεις μακρυά, να κάνεις αυτό που δε μπορεί να καταφέρει η σκέψη σου... αυτό κατονόμασες ως λύση.

Κυριακή μεσημέρι, μιας συνηθισμένης εβδομάδας που νιώθεις ακριβώς ο ίδιος κι όμως τόσο άγνωστος φαίνεσαι στον εαυτό σου• γιατί αυτόν δεν τον ενόχλησε ξανά το φως του ήλιου και δεν έχει μάθει ποτέ να δραπετεύει ενώ είναι ήδη ελεύθερος.