Φόβος

Δεν ήταν καλά σήμερα, είχε ξυπνήσει με αυτό το σφίξιμο στο στομάχι που δε μπορούσε να εξηγήσει• τα χέρια της ήταν σα να μην έβρισκαν πουθενά τη θέση τους• ώρες ώρες είναι που την έπιανε και αυτή η περίεργη ταχυκαρδία σα να ήθελε η καρδιά της να βγει έξω από το στήθος της και το μυαλό της ήταν θολό. Έρωτας θα έλεγε κανείς και πράγματι θα μπορούσε μα ο έρωτας γι’ αυτή δεν είχε καμία αξία και καθόλου δε τον αντιλαμβανόταν. Μάλλον η αιτία ήταν περισσότερο λογική, ήδη από τα ξημερώματα είχε πεταχτεί από τον ύπνο της με τα ρούχα της ιδρωμένα, τα άκρα της σχεδόν νεκρά από τη χαμηλή θερμοκρασία τους και φανερά τρομοκρατημένη έκτοτε ούτε που κατάφερε να κοιμηθεί, ούτε να ηρεμήσει.

Τρομοκρατημένη• αυτή η λέξη γυρνούσε στο μυαλό της και ακριβώς αυτή ήταν που την ανάγκαζε να δει πέρα από αυτό που ήθελε να πιστέψει, την ανάγκαζε να έρθει αντιμέτωπη με το μεγαλύτερο φόβο της που δεν ήταν πλέον μια κάποια ιδέα έξω από τον εαυτό της αλλά μια πραγματικότητα εντός του… φοβόταν.

Ναι ο φόβος δε μπορούσε να εξηγηθεί λογικά και εκείνη είχε βάλει σκοπό της ζωής της να αντιστέκεται σε αυτά που γεννούσε και έτρεφε η φαντασία της. Αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις της… οι σκέψεις που καρφώνονταν στο μυαλό της, η ανασφάλειά της, η αβεβαιότητα της μέρας που ξημέρωσε, η ρευστότητα της ζωής της όλης. Είχε ανάγκη να λυτρωθεί απ’ όλα, να φωνάξει, να λύσει το σχοινί που ολοένα ένιωθε να σφίγγει στο λαιμό της γιατί καθόλου δε τα ήθελε όλα αυτά, καθόλου δε της έμοιαζαν σαν μια περιπετειώδης πλευρά της ζωής• δε μπορούσε, ήταν εφιάλτης, πνιγόταν – το ήξερε – ήθελε να σωθεί…

Μα βυθιζόταν κάθε μέρα και περισσότερο.

φωτογραφία @ele_trueye