5o Sleepless Movie Marathon ή Πώς πέρασα μία εναλλακτική νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου

Όλα ξεκινούν στη ζωή μου σαν εκείνο το τυχαίο χτύπημα πάνω σε κολόνα του

STOP όταν δεν κοιτάς μπροστά σου. Δηλαδή.. τυχαία. Έτσι λοιπόν, ένα βράδυ, αρχές

Φλεβάρη, και ενώ έβριζα στα Καταλανικά γιατί δεν ήταν καλό βράδυ τώρα που το

θυμάμαι, άρχισα να ψάχνω παραστάσεις ή κάτι τέλος πάντων ενδιαφέρον. Ψάξε-ψάξε

σαν καλός ανασκαφέας, έπεσα πάνω σε μία εκδήλωση με το όνομα “5o Sleepless

Movie Marathon”. Uber triggered εγώ από το όνομα, πάτησα το link με σκοπό να δω

περί τίνος πρόκειται. Το concept απλό και ξηγημένο. Ανήμερα του Αγίου

Βαλεντίνου, στις 23.59 (οκ technically it was still Valentine’s Day) θα ξεκινούσε ένα

καταρράκτης ταινιών, κυρίως με θέμα το ρομάντζο και τον ερωτισμό. 3 ταινίες, 6

ώρες προβολής, ένας καφές, ένα ποτό και ένα πρωινό μετά. Για το αντίτιμο των 10

ευρώ σκέφτηκα πως είναι πιο τίμιο και από βρώμικο σε πανηγύρι, οπότε είπα

«Μολόχα μου τροφοδότησε τον καπιταλισμό και πάνε να ζήσεις το ρομάντζο σου».

Έτσι και έγινε..

Γοργό fast forward και σκάει η 14 του Φλεβάρη σαν κόκκινη βόμβα. Η lacta κάνει

καλές πωλήσεις, τα νεύρα μου είναι στο θεό και τα στόριζ στο Instagram λειτουργούν

σαν μία συνεχή υπενθύμιση του «ΜΑΛΑΚΑ ΠΑΛΙ ΜΟΝΟΣ;». Όλα καλά παιδιά!

Πιο πολύ με πονάει που βλέπω πεσμένα τριαντάφυλλα στο δρόμο την επόμενη μέρα

παρά κάθε τι άλλο. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, κάνω ελληνικό σε κούπα τσίγκινη και

κάθομαι να διαβάσω τα plots των ταινιών προσπαθώντας να κάνω ένα ακραία καλό

και on point mix and match στα ρούχα που θα βάλω το βράδυ για να μπορώ να νιώσω

βάημπς και από τη θεματολογία των 3 ταινιών. Το αποτέλεσμα οπτικά έμοιαζε σαν

εκείνο το meme που είναι ο Λάκης Γαβαλάς με την περούκα και τα σατέν και από

κάτω η εικόνα γράφει «Best of Nana Moushouri». Κάνω self-fashion police στον

εαυτό μου και λέω αφού θα πιαστεί ο ανύπαρκτος κώλος σου, τουλάχιστον πάνε

άνετος. Για να μην τα πολυλογώ, φουλ του μαύρου. Δύο soft cookies και έναν τριπλό

καφέ σε θερμό αργότερα, φτάνω στο λιμάνι.

Αποφάσισα να βγω και να δω πόσος κόσμος ήταν έξω στο λιμάνι 23.00 το βράδυ και αν όντως νιώθω ερωτικά βάημπς ή απλά ο καπιταλισμός χορεύει τσιφτετέλι στις

τσέπες μας. Μην έχοντας πειστεί αρκετά λαμβάνω μήνυμα από τη Στέλλα.. «Κλείσε

μου εισιτήριο, έρχομαι». Εμφανώς βυθισμένη εκείνο τον καιρό και άμαθη στην

άπνοια, αποφάσισε να αναδυθεί στην επιφάνεια βλέποντας ταινίες μαζί μου και

περνώντας τη μέρα που τόσο μας πρήζουν τα παπάρια τα social media καθισμένη σε

μία σκοτεινή αίθουσα. Τι σκατά φίλοι είμαστε ντε; Ακραία γρήγορη τηλεμεταφορά

της Στέλλας και στις 23.40 με βρίσκει έξω από το Θέατρο Αυλαία (τέρμα Τσιμισκή,

κοντά στη ΔΕΘ) για να πάμε σιγά σιγά στην αίθουσα. Σε εκείνο το σημείο ήμουν ο

ενοχλητικός τυπάκος που ρώτησε αγνώστους εάν είχαν πάει ξανά σε άλλο παρόμοιο

φεστιβαλάκι και αν αποκοιμήθηκαν ή όχι. Δεν έλαβα κάποια απάντηση από παλιούς

καθώς οι περισσότεροι πήγαιναν για πρώτη φορά.

Μπαίνοντας μέσα ανέβαινες στον πρώτο όροφο. Ο κόσμος πολύς, τόσος που όταν

έκλεισα εισιτήριο για τη Στέλλα 40 λεπτά πριν, είχε μόνο 4 κενές θέσεις. Σα να λέμε

sold out! Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως αρκετός κόσμος ήρθε μόνος. Το

ερώτημα που με βασάνιζε εκείνη τη στιγμή, σαν άλλη Carrie Bradshaw, ήταν το εξής

«Ο κόσμος νιώθει μόνος και επιζητά να βρει το αραχνιασμένο ή απόν ρομάντζο του

μέσω αυτών των ταινιών ή απλά η 7η τέχνη γαμάει σε κάθε της υπόσταση;». Ένα

μικρό σκούντημα από μία κοπέλα από πίσω με επανάφερε στην πραγματικότητα.

Ένας μικρός συνωστισμός, σαν μικρογραφία των σκέψεων μου όταν κάνω ντους.

Ενημερώθηκα ότι θα πάμε στο δεύτερο όροφο για τις ταινίες και ότι ο πρώτος ήταν

το κυλικείο όπου με την επίδειξη του εισιτηρίου σου είχες δικαίωμα να πιείς είτε δύο

καφέδες, είτε 2 κρασιά είτε να ισομερίσεις την κατανάλωση καφεΐνης και αλκοόλης

παίρνοντας ένα από το καθένα. Α, σου έδιναν και σοκολάτα δώρο, γιατί η ζωή παιδιά

γαμιέται τελευταία και ήξεραν οι διοργανωτές ότι θα έβγαινα με πυρσούς μετά τις

ταινίες και τα απανωτά happy ends, συνεπώς φρόντισαν να μας γλυκάνουν. Η ουρά

προχωρούσε γοργά και αυτό που μου άρεσε ήταν ότι κανείς δεν έσπρωχνε. Λες και

όλοι ήταν κουρασμένοι από τη ζωή και απλά ήθελαν ένα 6ωρο με ταινίες για να

πάρουν μία ανάσα. Φτάνοντας κοντά στην πόρτα, μας πέρασαν ένα ροζ βραχιόλι τον

καθένα και μπήκαμε στην αίθουσα. Μην έχοντας διπλανές θέσεις με τη Στέλλα

αποφάσισα να γιολάρω και να κάτσω δίπλα της με τον φόβο ότι θα με σηκώσουν,

διότι θυμάμαι πως η θέση που καθόμουν ήταν πιασμένη. Ο κόσμος περνούσε και εγώ

σηκωνόμουν σαν λόρδος να τους ρωτήσω εάν κάθονται στη θέση αυτή. Ευτυχώς, μία

κοπέλα που καθόταν πίσω μου με ακουμπά ευγενικά στον ώμο και μου λέει «Αυτή

είναι η θέση της φίλης μας η οποία δεν θα έρθει. Συνεπώς μην αγχώνεσαι, δεν θα σε

σηκώσει κάποιος». Όντας πλέον 22,2 κιλά ελαφρύτερος από θέμα συνείδησης,

ανοίγω τον θερμό και ρουφάω καφέ με ύφος λες και πρόκειται να γράψω το σενάριο

του αιώνα. Τα φώτα κλείνουν, τα πατατάκια ανοίγουν (γενικά μην γαμάτε την τέχνη

ρε με το ξεκίνημα με το κριτς κριτς) και εγώ παίρνω τη θέση «είμαι στον οδοντίατρο

άρα ανοίγω διάπλατα το στόμα μου». Γενικά οι ταινίες είναι το comfort της ζωής

μου, ειδικά εάν πρόκειται για ρομάντζα.

Η πρώτη ταινία ξεκινά στις 00.20. “The Graduate” το όνομα αυτής και ομολογώ πως

πήγα με μικρές προσδοκίες. Ένα πράγμα όταν πήγαινα να δώσω βιοχημεία έχοντας διαβάσει μόνο ένα δίωρο, ξέροντας ότι θα κοπώ. Ταυτίστηκες με το παράδειγμα έτσι;

Λαμβάνω ένα plot twist από τα προγνωστικά μου και εν τέλει καταλήγω να

βρίσκομαι εν μέσω ενός αγώνα δρόμου δακρίων, όπου το αριστερό μάτι είχε βάλει

στοίχημα με το δεξί μάτι, ποιο δάκρυ θα φτάσει πιο γρήγορα στο μήλο του Αδάμ μου.

Το αριστερό νίκησε btw! Κάλλιστη ταινία (7,8/10), περίεργο mood και εμένα σε μία

φάση να γυρνάω στη φίλη μου και να της λέω με ύφος Ελένης Βλαχάκι του στυλ «και

να φερθώ ξέρω και και και» ότι «ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ

ΕΜΑΣ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑΚΑ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ NMR ΜΟΥ ΓΑΜΩ;» Σηκώνομαι,

πάω παίρνω καφέ, μου δίνουν και τη σοκολάτα -κρατιέμαι να μην ξεφωνίσω κανένα

ρητό απομνημονευμένο από τη Ματίνα Μανταρινάκι- και κάνω λίγο chit-chat.

Κουδούνι τριπλό και βουρ ξανά για τη δεύτερη ταινία. “The end of an affair” το

όνομα αυτής και εφόσον θα ήταν η πρώτη Αμερικάνικη ασπρόμαυρη ταινία που θα

έβλεπα στη ζωή μου είχα πάει με ύφος Σάκη Ρουβά “This is our night” aka νικάμε και

φέτος, για επικό watching με βαθύ συναίσθημα και ρομάντζο που σου σπάει τα

κόκκαλα σαν βαρίδιο 956 τόνων. Εν τέλει δεν ήταν αυτό που περίμενα και έπεσα από

τα σύννεφα όπως όταν βγήκαμε 7οι (καλά σιγά το τραγούδι κιόλας!). Στα πρώτα 3

λεπτά η άλλη τα έμπλεξε με άλλον και γενικά πίεζαν το συναίσθημα. Το τέλος έδωσε

λίγο συναίσθημα αλλά τι να σου κάνει όταν όλη η ταινία έμπαζε σαν τη βάρκα που

είχε βγάλει την τάπα η Σωσώ. Ένα 5,7/10 γιατί ήταν ασπρόμαυρη. Με το πέρας της ταινίας γυρνώ το κεφάλι και βλέπω κόσμο να κοιμάται. Άλλοι κουρασμένοι (λογικό),

άλλοι εκνευρισμένοι έβγαιναν σιγά σιγά από την αίθουσα και πήγαιναν στο κυλικείο.

Αρκετοί αποφάσισαν να φύγουν γιατί δεν άντεχαν άλλο, αλλά εμείς είπαμε να το

ζήσουμε φουλ. Η Στέλλα παίρνει κρασί -ως απόρροια θέλησης να γεμίσει το σώμα

της με αλκοόλη μπας και αναθεωρήσει περί έρωτος-, εγώ συνεχίζω δυναμικά με τον

καφέ και σε κάποιο σημείο αρχίζει η αψιμαχία μας περί έρωτος και καρμικών

συναντήσεων. Ξανά τριπλό κουδούνι και πάμε στις 04.15 για την τρίτη και τελευταία

ταινία. “Sleepless in Seattle” το όνομα αυτής και η αλήθεια είναι ότι ήταν ο λόγος

που πήγα σε αυτό το φεστιβάλ, καθώς την είχα από καιρό στο watch-list μου, μα

ουδέποτε δεν ένιωσα έτοιμος να κάτσω να την δω. Βλέπεις, τα 90s romantic movies

έχουν μία ούγια ιδιόμορφη που είτε θα θεωρήσεις το όλο σενάριο lame και με κενά

από έννοια πραγματικότητας ή θα βγεις από την αίθουσα με ανάσες πιο βαριές και

από τους γίγαντες όταν εισέρχονται στο πεπτικό σύστημα σου αργά το βράδυ.

Ομολογώ πως η ταινία μου άρεσε, αλλά μέχρι εκεί. Βέβαια εγώ πήρα μία ανάσα ζωής

για cinematic romance situations! Η αίθουσα ήταν αισθητά πιο άδεια καθώς όντως

αρκετοί αποχώρησαν. Αν κάτι ήταν οξύμωρο, τότε σίγουρα θα σου έλεγα ότι η μισή

εναπομείνασα αίθουσα κοιμόταν. Yes, Sleepless in Seattle but way into sleeping

mode in SKG! Τίμια ταινία (7/10), μία Στέλλα να αρχίζει να λέει «Μάπα το

καρπούζι, πόσα κενά η ταινία!» και μία αίθουσα να αποκτά σιγά σιγά θόρυβο σαν τα ζόμπι που βγαίνουν από τη γη.

Κατεβαίνουμε έναν όροφο και πάμε στον μπουφέ. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα

και πολλά πράγματα, μα ding ding I was damn wrong! 4 είδη δημητριακών, γάλα,

φρυγανιές, ψωμάκια του τοστ, αλλαντικά και κασέρι, καθώς και χυμοί ήταν όλα αυτά

που βρίσκονταν πάνω στον μπουφέ για το πρωινό. Φυσικά κανείς δεν ήθελε καφέ!

Πήραμε λίγα δημητριακά, καθίσαμε στα σκαλοπάτια μεταξύ πρώτου και δεύτερου

ορόφου γιατί τα τραπέζια ήταν πιασμένα και φάγαμε. Μπουκιά και ανάλυση ταινίας

ήταν η κατάσταση μας. Μετά από αυτό τα λόγια ήταν περιττά. Θέλαμε να δούμε το

ηλιοβασίλεμα καθώς ήταν ήδη 06:30, μα αργούσε πολύ ακόμα. Oh well, κάποιες

φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλεις! Βγήκαμε έξω με κόκκινα μάτια.

Λίγο η αυπνία, λίγο κανένα δάκρυ που δραπέτευσε, η όραση μας θόλωνε.

Σταθήκαμε λίγο έξω από το κτίριο όρθιοι, πήραμε μία τζούρα Βαρδάρη που

φυσούσε, και αρχίσαμε να προχωράμε στην άδεια Τσιμισκή με τα χέρια

σταυρωμένα πάνω από τα παλτό, σαν άλλοι ήρωες από εναλλακτικό σινεμά που

μόλις έχασαν τον έρωτα της ζωής τους γιατί πήγε στην Παπούα Νέα Γουινέα.

Δεν αντέξαμε πολύ. Εκεί κοντά στη Ναυαρίνου σηκώσαμε το χέρι μας και πήραμε ταξί. Όλα τα υπόλοιπα, τα ξέρουμε μόνο εγώ, η Στέλλα και οι φύτρες μας που δεν

έλεγαν να σταματήσουν να λειτουργούν σαν παρεμποδιστές όρασης..

Μολόχα

κλικ: @sophi_sr