Ο Joker & το χαμένο μου σαγόνι

Disclaimer: Η παρούσα αποτύπωση λέξεων που διαβάζουν τα μάτια σου αυτή τη στιγμή εξαιτίας της διττής φύσης των φωτονίων (God bless Physics), είναι απλώς μία καταγραφή της εμπειρίας μου. ΔΕΝ είμαι κριτικός τέχνης και ΔΕΝ θέλω να σκιαγραφηθώ ως mini Κουτσογιαννόπουλος ακόμα και αν τώρα έχουμε το ίδιο μαλλί.

2 Οκτωβρίου, ημέρα Τετάρτη. Όλα θα έμοιαζαν μάταια (insert Πέγκυ Καρρά scene «Συμφορά Μου Όλα») μα τουλάχιστον είχα έναν λόγο να χαρώ μιας και θα πήγαινα στην Πρεμιέρα του Joker. Ο Joaquin ήταν είδωλο για εμένα μετά την προβολή του Her, σε σημείο να θέλω να τον βάλω αφίσα όπως η συμμαθήτρια σου η Κατερίνα (στάνταρ είχες συμμαθήτρια κάποια Κατερίνα, το έπαιξα safe με το όνομα!) είχε βάλει αφίσες με τους One στο Δημοτικό. (Ας μη θίξουμε ηλικίες, ένα review εμπειρίας πάω να κάνω ο καψερός). 22:00 η προβολή και εγώ από τις 19:01 σε φάση να κάθομαι μπροστά από τη ντουλάπα περιμένοντας να έρθει η McGonagall να μου βάλει το καπέλο, το οποίο θα μου υποδείξει τι να βάλω. Γενικά ένα ζόρι, μία τραγική σκηνή Ομήρου και ένα meme η στάση και η κατάσταση μου κάαααααθε φορά πριν βγω. Πες με ψώνιο, πες με ρομαντίκ μα και συνάμα χλιαρό σαν σούπα μετά από 20λεπτο στο πιάτο, μα θέλω όταν πηγαίνω για ταινία να βάζω κατιτίς που να με συνδέει με αυτά που βλέπω. Ενός λεπτού σιγή για το δεύτερο έτος της σχολής και τα πράσινα μαλλιά μου! Αποφασίζω να βάλω ψιλοκάβαλο παντελόνι μαύρο με τσάκα, μαύρο μπλουζάκι, τα μαύρα οράσεως, μαύρες αρβύλες και floral κάλτσες. Ξέρω ξέρω, florals for autumn.. groundbreaking!

Παίρνω αστικό, νιώθω μία σύσφιξη σχέσεων χάρη στον ΟΑΣΘ (στο κορμί, σα μπλουζάκι, σε φορώ δεν σ’αλλάζω όλοι μεταξύ μας) και φτάνω Αριστοτέλους στις 21:10. Βλέπεις, είχα τσεκάρει το εισιτήριο μου και δεν έγραφε θέσεις, και σκέφτηκα πως θα γίνει ποδοπάτημα μιας και ήταν πρεμιέρα και θα έπρεπε να κάτσεις όπου βρεις. Σε φάση μουσικές καρέκλες, but make it for a movie premiere. Πάω να μπω μέσα και ο κόσμος είναι σαν εκείνα τα κύματα που βλέπεις στα υδάτινα πάρκα της Κίνας, όπου δεν μπορείς να προσπεράσεις το κύμα και απλά σε σπρώχνει πιο μακριά. Αρκετός κόσμος βαμμένος με το χαρακτηριστικό τρόπο που παρουσιάζεται ο Joker στα πλαίσια της ταινία αυτής και δωρεάν Fisher για όλους. Γενικά, φιου.. αποσβέστηκαν τα 7,5 ευρώπουλα. Πάει 21:45, 21:58, 20:03 και η κυρία ακόμα να φανεί! Κατά τις 22:10 άρχισαν να τσεκάρουν τα εισιτήρια και βρήκα να κάτσω σχετικά καλά, εάν αναλογιστείς ότι έκατσα στη μέση.

Οφείλω να ομολογήσω πως βίωσα ένα κλίμα ανθρώπινης κατάστασης στα καλύτερα της κατά τη διάρκεια της εισροής θεατών για να πιάσουν θέσεις. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν πως στην αρχική προλόγηση έμαθα ότι αρχικά ο ρόλος προοριζόταν για τον Leonardo Di Caprio, ο οποίος τον απέρριψε και έτσι ο Joaquin πήρε την θέση του. Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι η ταινία είχε το 1/5 του συνολικού budget μιας ταινίας super ηρώων, με έκανε να είμαι ήδη σε μία αρκετά hyped up κατάσταση ως προς το τι θα δω, εκτιμώντας το γεγονός ότι πήγε καλά στο Φεστιβάλ των Καννών με τέτοιο budget.

Η ταινία αρχικά ξεκίνησε όπως το πρώτο στάδιο της καμπύλης ανάπτυξης μικροοργανισμών. Δηλαδή, μία στατική φάση, η οποία σε έβαζε στο στόρι σχετικά αργά, χτίζοντας σωστό χαρακτήρα και καλά θεμέλια για να επακολουθήσει το επόμενο σκέλος.. η εκθετική φάση! Μετά το πρώτο 25λεπτο ουσιαστικά, η ταινία κορυφώνεται και προσωπικά βρέθηκα αρκετές στιγμές να κοιτάω κάτω από τα καθίσματα ψάχνοντας το σαγόνι μου. Αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα, είναι ότι έγινε μία σύνδεση με τον Batman σε κάποιο σημείο. Η ταινία καλοδουλεμένη, ένας Joaquin Phoenix στα όρια της παράνοιας, που από ότι έμαθα μετά όντως ζορίστηκε ψυχολογικά για τον ρόλο, και εμένα με το πέρας των τίτλων τέλους να έχω μείνει όπως εκείνες οι bimbos στα American movies που μένουν με το στόμα ανοιχτό όταν περνάει γκόμενος του τριπτύχου παίζει soccer/είναι μουσκουλιάρης/και έχει haircut αλά Zac Efron στο High School Musical.

Κάτι φανερά αντι-ηρωικό ως νόημα, που βλέποντας το, σου σερβίρει στη μάπα συνεχώς ότι μπορείς να απογειώσεις έναν ρόλο απλά με λίγη τέμπερα στο πρόσωπο και ένα plot αρκετά τίμιο. Ο Jared Leto κάπου κλαίει στη γωνία μετά από αυτό που έκανε στο Suicide Squad, ενώ ο φετινός Joker ήδη είναι σε φάση που κομπάζει μπροστά από κάποια βιτρίνα στη Νέα Υόρκη κάνοντας πρόβα την ομιλία του για το Όσκαρ Α Ανδρικού Ρόλου. Ίσως είμαι υπερβολικός, ίσως να είχα πιεί αρκετές μπύρες, μα mark my words η ταινία σου αφήνει μία επίγευση ξινή και αλμυρή, κάτι τόσο ιδιαίτερο, σαν τις μαργαρίτες που πίνεις για να ξεχάσεις τους/τις πρώην. Θα είναι συνεχώς καλές και θα αναζητάς τη γεύση τους ξανά και ξανά. Είναι σίγουρα ταινία που βλέπεται και σε δεύτερο και τρίτο ανάγνωσμα (see what I did there?). Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.. Βγαίνω για μία μαργαρίτα μιας και τις ανέφερα. Το σαγόνι μου ακόμα αγνοείται by the way..