ΛΗΘΗ

Απόγευμα μιας μέρας καθημερινής – τι σημασία έχει άραγε αν είναι Δευτέρα, Τετάρτη ή ίσως Πέμπτη... – και ο ήλιος είναι ακόμα στον ορίζοντα, αποφασίζεις να βγεις για μια βόλτα στο πουθενά• πάντοτε λίγος αέρας, κάποια όμορφη εικόνα που θα ξεκλέψουν τα μάτια σου στη διαδρομή είναι καλή ιδέα, συλλογίζεσαι...

Χρειάζεσαι αυτές τις εικόνες, τις έχεις ανάγκη, νιώθεις ότι οι μνήμες σου από αυτό το μέρος, από τους ανθρώπους που συνάντησες εδώ σιγά σιγά σε εγκαταλείπουν, ξεθωριάζουν. Πρέπει να φτιάξεις καινούριες, δε γίνεται να ζεις χωρίς αναμνήσεις, δε μπορεί να φεύγεις και να ξεχνάς. Δε μπορείς να ξεχνάς...

Έχεις τόσο πολύ κοπιάσει να φωτογραφίσεις εικόνες, να απομνημονεύσεις μυρωδιές, χαμόγελα, σώματα, γεύσεις, ήχους. Το έχεις κάνει σχεδόν αυτοσκοπό, σκέφτεσαι, τώρα θα δημιουργήσω αναμνήσεις και είναι τότε που αυτές σου ξεγλιστράνε, τότε που νομίζεις πως καλά τις έχεις κρατήσει μέσα σου αλλά αυτές έχουν ήδη χαθεί• και ξεκινάει ένα κυνηγητό, που είσαι νομοτελειακά ο ηττημένος...

Και έρχεται ξανά αυτό το συναίσθημα που αενάως παλεύεις να του ξεφύγεις• ο φόβος, ο φόβος της απώλειας, ο φόβος πως τα μέρη, κυρίως οι άνθρωποι σε αυτά, που στιγμιαία πέρασαν από τη ζωή σου δε χάθηκαν μονάχα σαν πραγματικότητες από μπροστά σου αλλά δεν υπάρχουν ούτε σαν στιγμές μέσα σου και φοβάσαι γιατί αυτά τα μέρη, αυτοί οι άνθρωποι σε άλλαξαν, φοβάσαι γιατί σήμαιναν κάτι για εσένα, φοβάσαι γιατί ο μόνος τρόπος για να τους έχεις πια κοντά σου είναι οι αναμνήσεις• μα εσύ ξεχνάς...

Χα! πάλι σε γέλασε ο ίδιος σου ο εαυτός. Δε ξεχνάς, ποτέ δε ξέχασες. Όσο τα χείλη σου χαμογελούν ανεπαίσθητα -άλλοτε νοσταλγικά άλλοτε γλυκόπικρα- σε εκείνους τους μοναχικούς σου περιπάτους, για λίγο αέρα και χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, όλες οι αναμνήσεις σου είναι εκεί με το τρόπο που εκείνες αποφάσισαν να υπάρχουν• μα το κυνηγητό συνεχίζεται, γιατί ο εαυτός σου πάντοτε θα σε ξεγελάει και εσύ θα τολμάς να πιστεύεις πως μπορεί και να τον νίκησες...