Αναζητείται...

Τετάρτη πρωί• ξυπνάς για ακόμα μια μέρα με τον ήχο από το ξυπνητήρι σου επιτακτικά να σε καλεί να μπεις στους ρυθμούς της τρελής σου καθημερινότητας –τι κι αν έχεις βάλει το αγαπημένο σου τραγούδι δεν θα γίνει ευκολότερο. Η μέρα έχει μόλις ξεκινήσει μα εσύ το έχεις ήδη καλά καταλάβει. Σηκώνεσαι, πίνεις καφέ, ντύνεσαι και βγαίνεις έξω.

Τετάρτη μεσημέρι• γυρνάς σπίτι. Αφήνεις το βάρος και το άγχος της ημέρας αυτής να ξεγλιστρήσει από πάνω σου καθώς τα ρούχα αποχωρίζονται το κορμί σου μα δε το καταφέρνεις. Ίσως λίγο χλιαρό νερό στο σώμα σου, ίσως οι ζεστές και άνετες φόρμες που στοίβαξες στο κρεβάτι το πρωί, ίσως κάτι από αυτά βοηθήσει, ίσως ξεχαστείς. Άδικος κόπος• όσο η μέρα προχωράει νιώθεις τις σκέψεις σου ολοένα και να πολλαπλασιάζονται.

Τετάρτη βράδυ• το σκοτάδι πέρα από έξω αναζητά τη θέση του και μέσα σου. Βάζεις τα αγαπημένα σου κομμάτια να παίζουν δυνατά στον υπολογιστή• όσο περισσότερος ο θόρυβος, σκέφτεσαι, τόσο μικρότερο το κενό. Σύντομα η δυνατή μουσική σε ενοχλεί και χαμηλώνεις την ένταση• τώρα είναι οι σκέψεις σου που γεμίζουν το δωμάτιο και δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις. Η κούραση της ημέρας, η ρουτίνα της εβδομάδας -αυτοί λες πρέπει να είναι οι λόγοι- μα κάθε βράδυ τα ίδια. Kαι οι φίλοι με τη πρώτη ευκαιρία είναι πάντα εκεί μα πάλι τίποτα δεν αλλάζει, ακόμα και όταν δεν είσαι μόνος, αισθάνεσαι μόνος. Προσπαθείς να καταλάβεις, κάπου πρέπει να κρύβεται μια απάντηση.

Και θα ψάξεις….στην απουσία κάποιου από δίπλα σου, στους περιπάτους, τα ηλιοβασιλέματα και τις ανατολές μαζί του, στα τεμπέλικα χουχουλιάσματα σας στο κρεβάτι, στα φιλιά που θα μπορούσατε να έχετε μοιραστεί. Θα σκεφτείς, μα δε μπορεί αυτό πρέπει να είναι, άλλωστε τι άλλο μένει ;

ΕΣΥ• που αναζητάς τον εαυτό σου, που αυτή η κοινωνία σου έδειξε πολύ εύκολα πως πρέπει να γεμίζεις τα κενά σου με ανθρώπους, να στηρίζεσαι σε αυτούς και να περιμένεις να σε λυτρώσουν σε κάθε δυσκολία σου -φίλοι, συγγενείς, εραστές- αλλά που ξέχασε να σου πει πώς στη πραγματικότητα κανένας δε μπορεί να σε γλυτώσει από αυτή τη πάλη όσο κι αν προσπαθήσει, όσο κι αν και ο ίδιος το θέλει. Κανένας πέρα από τον εαυτό σου. Και είσαι ΕΣΥ που θα παλεύεις τα βράδια, ΕΣΥ που καλείσαι να λύσεις τους γρίφους, ΕΣΥ που κάθε στιγμή είσαι πρόθυμος να αγαπήσεις τα πάντα αλλά δε μπόρεσες ποτέ να αγαπήσεις ΕΣΕΝΑ.

Ξημέρωσε Πέμπτη….

η απάντηση δε βρέθηκε ποτέ και η αέναη αναζήτηση συνεχίζεται…